Het is op het moment van schrijven 22 april 2014. We zijn enkele dagen in Kathmandu geweest om te wennen aan het land en ons wat comfortabeler te voelen in deze voor ons vreemde wereld. En hoewel Kathmandu een prachtige stad is, is ze niet het doel van onze reis naar Nepal. We willen de Himalaya in: we gaan de Annapurna Circuit Trek doen. Een trektocht van een kleine 160-200km door de Himalaya.
Het is een vrij pure ervaring, al ligt er tegenwoordig een weg langs het grootste deel van de route. Dit is geen drukke weg, en er zijn vaak alternatieve paden aangelegd om de weg te vermijden. In 2014 was deze situatie nog anders, en was een deel van de weg nog in aanbouw. “Weg” is overigens vrij veel eer: het is een 2-sporig zandpad op de meeste plaatsen.
Via de hoteleigenaar hebben we achterhaald hoe het allemaal georganiseerd is. We hebben onze permits georganiseerd (veel stempels en pasfoto’s, trek hier de tijd voor uit, en bedenk goed om pasfoto’s te laten maken voor je vertrekt!) en hebben we de toeristenbus naar Bandipur gereserveerd. We moeten vroeg in de ochtend vertrekken en betalen omgerekend 10 EUR voor een busreis die een uur of 6 zal gaan duren. We hebben bewust voor een toeristenbus gekozen, om nog een beetje te wennen aan de lokale gebruiken en ongemakken. Hoe authentiek het namelijk ook klinkt, een Nepalese lokale bus is niet gemaakt voor Nederlanders: ik ben 1.87 en mijn echtgenote 1.76. Dat is een kleine 30 centimeter langer dan een Nepalees.
De busreis Kathmandu-Bandipur
Zoals gezegd, we nemen de toeristenbus. De bus is inderdaad een Westerse bus, met airco (die ze overigens in eerste instantie niet aanzetten). Met deze bus rijden we de stad uit, het toch wel indrukwekkende Kathmandu met zijn lawaai, stof, smog en vuil. De weg gaat buiten de stad omhoog en het verkeer neemt toe maar het aantal scooters neemt af. De plaats wordt ingenomen door roetwalmende vrachtwagens, versierd met allerlei toeters en bellen van veelal Indiase makelij.
Het verkeer in Nepal is niet wat je als Europeaan gewend bent. Waar dan ook in Europa. Inhalen kan overal, altijd, ongeacht het snelheidsverschil of de kans op tegenliggers. Wegwerkzaamheden vind je lukraak en hier werken ook kinderen in onder erbarmelijke omstandigheden. De rit verloopt voor ons verder voorspoedig door het prachtige Nepalese heuvelland (ze noemen het hier heuvels tot 4000m).
Bandipur-Besisahar-Bhulbule
Enfin, na een lange rit komen we aan in Bandipur. Hier stappen we over op de lokale bus naar Besisahar. Dit gaat vrij chaotisch, een jongen roept dat we die bus moeten hebben, een ander houdt de bus aan en voor je het weet zitten we in de bus. Het valt ons op dat wij aanzienlijk meer moeten betalen dan de lokale bevolking, maar gaan de discussie niet aan.
Het busje is klein, de muziek is luid. De geuren zijn indringend maar niet vervelend en het stof is alom aanwezig. Na enkele uren op en neer schudden komen we aan in Besisahar, een plaatsje waar we gaan overstappen op een lokaal busje om de eerste 3km te omzeilen. Voorwaar een vergissing…
Bij aankomst in Besisahar probeert de jongen van de bus ons en 2 Canadese jongens een paar roepie afhandig te maken bij het van het dak halen van de rugzakken. 1 van de Canadese jongens klimt echter al op het dak en ik pak de tassen aan. Niet dat we te zuinig zijn om een beetje fooi te geven, maar de manier waarop was erg onprettig. Dit verliep overigens zonder discussie.
We eten wat, lopen wat door het dorp, wachten op de volgende bus naar Bhulbule. Niemand weet wanneer die komt. Maar hij komt. Het duurt echter meer dan een uur om het dorp uit te komen: de bus rijdt naar het einde, is nog niet vol, en draait weer om. In ieder rondje komen er mensen bij. En kippen, en geiten, fietsen, jerrycans en wat al niet meer.
Een dienstregeling bestaat hier niet, evenmin als bushaltes. Mensen lopen niet: de bus rijdt tot aan de persoon. Als er 10m verderop iemand staat, stopt de bus weer. Een flinke oefening voor mijn geduld. Bij het laatste rondje blijkt dat wij nog iets moeten laten afstempelen. Niet geheel duidelijk waarom en nog onduidelijker waarom dit niet in 1 van de vijf eerdere rondjes gedaan is…
Zodra we het dorp uitrijden veranderd het semi-stadse leven. Kleine hutjes nemen de plaatsen van de gestapelde huizen in, geiten worden langs de weg geslacht. De rit is erg kort en bij nader inzien hadden we best kunnen lopen. We wilden deze weg namelijk niet bewandelen vanwege het stof. Maar het enige verkeer is onze bus.
In Bhulbule is het verlaten. We leren al snel waarom: de meeste mensen (met name Israëlische en Amerikaanse toeristen) nemen de jeep tot aan Chame en slaan dus de eerste etappes over.
Wij zitten in een heerlijke lodge en beginnen morgen aan de wandeling naar Ghermu. Het eten is hier heerlijk en het is rustig. De plafonds zijn laag, elektriciteit niet vanzelfsprekend en de kamers klein en verspeend van iedere luxe. 2 losse bedden, een kussen. Een klein peertje voor wat licht en uitzicht op rivier en in het stoffige dal, heel veel verderop de eerste sneeuw op de bergen.
Lees hier meer over mijn trektocht langs de Annapurna:
Annapurna Circuit dag 1: Kathmandu – Besisahar – Bhulbule
Annapurna-Circuit dag 2: Bhulbule – Ghermu
Annapurna Circuit dag 3: Ghermu – Tal
Annapurna Circuit dag 4: Tal – Timang
Annapurna Circuit dag 5: Timang – Dhikur Pokhari
Annapurna Circuit dag 6: Dhikur Pokhari – Ngawal
Annapurna Circuit dag 7: Ngawal-Manang
Annapurna-Circuit dag 8: Milarepa’s Cave
Annapurna Circuit dag 9: Manang – Yak Kharka
Annapurna Circuit dag 10: Yak Kharka -Thorung Phedi
Annapurna Circuit dag 11: Thorung Phedi – High Camp
Annapurna Circuit dag 12: High Camp – Muktinath
Annapurna Circuit dag 13: Muktinath – Marpha
17 reacties